*********◄►*********

چون که شد صیغه عاقد جاری                  
    هر دو گشتند خر یک گاری

بعد آن وصلت خوب و خَرَکی                  
      هردو خوشحال ولیکن اَلَکی

هر دو خرکیف ازین وصلت پاک                
      روز وشب غلت زنان در دل خاک

نرّه خر بود پی ماچۀ خویش                     
   آخورش چال ، علف اندر پیش

ماچه خر با ادب و طنّازی                       
    داشت می داد خرک را بازی


***



***

بُرد سم های جلو را به فراز
                  پوزه چرخاند به صد عشوه و ناز

گفت به به چه خر رعنایی                     
     مُردم از بی کَسی و تنهایی

یک طویله خری ای شوهر من                       
  تو کجا بوده ای ، ای دلبر من

بین خرها نبود عین تو خر                        
    آمدی نزد خودم بی سر خر

نه بود مادر تو در بر من                            
  نه بود خواهر تو سرخر من

چون جدا گشتی از آن جمع خران              
   کور شد چشم همه ماچه خران

بعد ازین در چمن و سبزه و باغ             
     نیست غیر از من و تو هیچ الاغ

یونجه زاریست در این دشت بغل               
      ببر آنجا تو مرا ماه عسل

زود می پوش کنون پالون نو                    
    پُر بکن توبره از یونجه و جو

باز شد نیش خر از خوشحالی                  
    گفت به به چه قشنگ و عالی

عرعری کرد به آواز بلند                           
    هردو از فرط خریّت خرسند

ماچه خر بود پر از باد غرور                    
    که عجب نره خری کرده به تور

بعد ماه عسل و گشت و گذار                   
     نره خر گشت روان در پی کار

شغل او کارگر خرّاطی                         
     گاه می رفت پی الواطی

نره خر چون خرش از پل رد شد               
     با زن خویش شدیداً بد شد

عرعر و جفتک او گشت فزون                 
     دل آن ماچه نگو، کاسۀ خون

ماچه خر گشت، بسی دل نگران                   
   چه کند با ستم نرّه خران

مادرش گفت کنون در خطری                   
    زود آور به سرش کره خری

میخ خود گر تو نکوبی عقبی                    
   مگر از بیخ تو جانا عربی

ماچه خر حرف ننه باور کرد                       
   پالون تاپ لِسَش دربر کرد

دلبری کرد به صد مکر و فسون              
    ماچه خر لیلی و شوهر مجنون

بعد چندی شکمش باد نمود                       
    از بد حادثه فریاد نمود

گشت آبستن و زایید خری                    
    شد اضافه به جهان کره خری

نره خر دید که افتاده به دام                    
    جفتک خویش بیافزود مدام

ماچه خر داد ز کف صبر و شکیب                 
   در طویله تک و تنها و غریب

یک طرف کره خری در آغوش                   
     بار یک نره خری هم بر دوش

گشت بیچاره ، چو این کاره نبود              
     جز طلاق از خرنر چاره نبود


کرد افسارو طنابش پاره
   شد جدا ماچه خر بیچاره

تازه فهمید که آزادی چیست                  
     درجهان خرمی و شادی چیست

دیگر او خر نشود بیهوده                     
     تازه او گشته کمی آسوده

هرکه یک بار شود خر ، کافیست                 
  بیش از آن احمقی و علافیست

مغز خر خورده هرآنکس که دوبار                   
    با خری باز نهد قول و قرار

گفتم این قصه که خرهای جوان                    
   پند گیرند ز این کهنه خران... 🙈🙈
.
.
.

 
*********◄►*********

♥♥.♥♥♥.♥♥♥

🌈منتظر آسانسور ایستاده بودیم
سلام و احوالپرسی که کردم انگار حواسش پرت شد و موبایل از دستش افتاد
تازه متوجه شدم دو تا گوشی دارد، آن که بزرگ‌تر بود و جدیدتر به نظر می‌آمد
سفت و محکم بین انگشتانش خودنمایی می‌کرد
آن یکی که کوچک‌تر بود و قدیمی‌تر، روی زمین افتاده بود و بند بندش از هم جدا شده بود
باتری‌اش یک طرف، در و پیکرش طرف دیگر. از افتادن گوشی ناراحت نشد، خونسرد خم شد و اجزای جدا شده را از روی زمین جمع کرد

لبخند به لب باتری را سر جایش گذاشت و گفت

خیلی موبایل خوبی است، تا به حال هزار بار از دستم افتاده و آخ نگفته

موبایل جدید را سمتم گرفت و ادامه داد

اگر این یکی بود همان دفعه‌ی اول سقط شده بود. این یکی اما سگ‌جان است

دوباره موبایل قدیمی را نشانم داد

گفتم
توی زندگی هم همین کار را می‌کنیم، همیشه مراقب آدم‌های حساس زندگی‌مان هستیم
مواظب رفتارمان، حرف زدن‌مان، چه بگویم چه نگویم‌هایمان
نکند چیزی بگوییم و دلخورش کنیم. اما آن آدمی که نجیب است
آن که اهل مدارا است و مراعات، یادمان می‌رود رگ دارد، حس دارد، غرور دارد، آدم است. حرف‌مان، رفتارمان، حرکت‌مان چه خطی می‌اندازد روی دلش

چیزی نگفت، فقط نگاهم کرد
سوار آسانسور که شدیم حس کردم موبایل قدیمی را محکم توی مشتش فشار می‌دهد

*♥♥♥♥*♥♥♥♥*

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

فرناندا وقتی که میدید او از طرفی به ساعت ها فنر میگذارد و از طرف دیگر فنر را بیرون می آورد
با خود اندیشید که ممکن است او هم به بیماری سرهنگ آئورلیانو بوئندیا مبتلا شده باشد که از یک طرف می سازد و از طرف دیگر خراب می کند
سرهنگ با ماهی هایی طلایی ، آمارانتا با دوختن دکمه ها و کفن ، خوزه آرکادیو دوم با نوشته های روی پوست و اورسولا با خاطراتش

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

برای من فقط کافی است مطمئن باشم که تو و من در این لحظه وجود داریم، همین

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

کتاب صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز

^^^^^*^^^^^

یک روزباید باخودم به یک گردش عجیب بروم
یک جای خلوت اما شلوغ
بشینم و با خودم حرف بزنم
جمع و تفریق کنم گذشته ام را
از رفتن و بودن و آمدن و نیمه راهی ها یادکنم
خوبی ها یک طرف وبدی ها طرف دیگر
بدی ها را همانجا با آدمهایشان چال کنم
خوبی ها را آنقدر درخیالم ضرب کنم
تا جای کمبود ها را بگیرد
باید بچسبم به تولدی دوباره
انگاری منی قبل ازمن وجود نداشته است

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

پدرم دلواپس آینده برادرم است
اما حتی یک بار هم اتفاق نیفتاده
که باهم به کافی شاپ بروند
در خیابان قدم بزنند
و گاهی بلند بلند بخندند
برادرم نگران فشار کاری پدرم است
اما حتی یکبار هم نشده
خواسته هایش را به تعویق بیندازد
تا پدر برای مدتی احساس راحتی کند
مادرم با فکر خوشبختی من خوابش نمی برد
اما حتی یکبار هم نشده
که بامن در مورد خوشبختی ام صحبت کند
و بپرسد فرزندم
چه چیزی تو را خوشحال می کند؟
من با فکر رنج و سختی مادرم
 از خواب بیدار می شوم
اما حتی یکبار نشده که دستش را بگیرم
 با او به سینما بروم
باهم تخمه بشکنیم ،فیلم ببینیم
و کمی به او آرامش بدهم
ما از نسل آدم های بلاتکلیف هستیم
ازیک طرف در خلوت خود
دلمان برای این و آن تنگ می شود
 از طرف دیگر وقتی به هم می رسیم
 لال مانی میگیریم
انگار نیرویی نامرئی، فراتر از ما وجود دارد
که دهانمان را بسته
تا مبادا چیزی در مورد دلتنگی مان بگوییم
تکلیفمان را با خودمان روشن نمی کنیم
یکدیگر را دوست می داریم
اما آنقدر شهامت نداریم
که دوست داشتن مان راابراز کنیم
ما آدم های بیچاره ای هستیم
آن قدر دربیان احساساتمان
حقیر و ناچیزیم
که صبر می کنیم
تاوقتی عزیزی را از دست دادیم
تا آخر عمر برایش شعر بگوییم
از یک جا به بعد
باید این سکوت خطرناک را شکست
و راه افتاد

^^^^^*^^^^^


ما دهه ی شصتیها خیلی عجیب غریب هستیم
بعلت وقوع انقلاب و تحمیل جنگ
جمعیت ما زیاد شد
گمونم نسل بشر رو به انقراض بود و فقط ایرانیها ناجی بشر بودن
برا همین کلاسهای درس ما پنجاه نفری بود
حالا بگذریم یه عده مون اسم و فامیلمونم یکی بود و تو کلاس با اسم بابامون صدا مون میدن

^^^^^*^^^^^
القصه
یه اصطلاحی که همه ی ما باهاش بشدت اشنا بودیم این بود
زنگ آخر دم مدرسه کارت دارم

یجور اعلان جنگ بود
قرار دعواهامون بود

از موقع اعلان این خبر تا لحظه ی موعود هم فرصت بود برا تجدید قوا و یارگیری

حالا اونایی که خونشون نزدیک مدرسه بود یه آپشن بازی تو زمین خودی هم داشتن
چون امکان درخواست نیروی کمکی وجود داشت
بگذریم که گاهی نیروی کمکی که بیشتر مواقع داداش بزرگترمون بود
میشد شریک طرف مقابل و توی معدوم کردن ما از هیچ تلاشی مضایقه نمیکرد

خلاصه
یارگیری هم اینجور بود که چندتا از رفقای دوطرف بیعت میکردن که تا اخرین قطره ی خون دعوا کنن...

زنگ اخر که زده میشد مث آژیر قرمز دوره ی جنگ بود
طرفین دعوا میرفتن بیرون و میدون برا دعوا اماده میشد
کیفها رو زمین میگذاشتیم و مث پهلوونهای قدیمی اول رجز میخوندیم و هل من مبارز میگفتیم
بعد دعوا شروع میشد
یقه گیری و کتک کاری و اینا
بیشتر مواقع هم اونایی که بیعت کرده بودن جیم میزدن و یا نهایت معرفتشون سوا کردن دو طرف دعوا بود
این وسط یه مشکل هم وجود داشت

عوامل نفوذی

اونایی بودن که مث برق معلم و ناظم و مدیر مدرسه رو خبر میکردن
این قسمت به مزمن شدن جنگ منتهی میشد
چون فردا اول صبح باس میرفتیم دفتر و روز بعدش با اولیا به مدرسه میومدیم

^^^^^*^^^^^

ولی یه نکته ای هم قابل تأمل بود
بعد جنگ
دوطرف دعوا با هم رفیق جون جونی میشدن
یه رفاقت ناب که تا سالهای سال ادامه داشت

^^^^^*^^^^^

چندتا قانون نا نوشته هم وسط دعواهامون بود
اول که فحش چیز دار نمیدادیم
یعنی بلد نبودیم
نهایت استفاده از اسلحه هم پرتاب سنگ بود
اونم به سر و کله و اینا ممنوع بود..مگه اینکه طرف ناشی بود و سر کله ی طرف رو میشکست و میشد دنباله ی یه مکافات دیگه

^^^^^*^^^^^
فتوحات جنگ

چندتا گزینه داشت این دعواهای زنگ آخر

اینکه از موجودیت خودمون دفاع میکردیم
تا اخر سال هی با هم جنگ میکردیم تا ادعای طرف بخوابه
وقتی میرسیدیم خونه بعلت لباسهای خاکی و بعضا پاره پوره
شروع مجازات با اعمال شاقه ی خونواده شروع میشد
تا مدتها تردد توی محله ی اون طرف دعوا حکم رد شدن از پل صراط و میدون مین رو داشت
اگه از طرف مقابل شکست میخوریم باید غرامت جنگی میدادیم که اونم از نوشتن مشق یا کم محلی از طرف نصف بیشتر کلاس تا تحویل بدون چون و چرای تغذیه و اینا رو شامل میشد
پس تا سرحد مرگ میجنگیدیم

چون بچه های جنگ بودیم

*@@*******@@*

دهه شصتیا ◄

o*o*o*o*o*o*o*o

اصلأ ما عادت داریم
به ترجمه کردن رفتار دیگران
اگر اینطور نبود
اگر تا تقی به توقی نمیخورد
از رفتارهای کسی که به تازگی یکجای زندگیمان پیدایش شده
برداشت های عاشقانه نمیکردیم
و بعضی شب ها تا صبح روی فلان حرف یا رفتارش حساس نمیشدیم
و
داستانی که دوست داشتیم
نمی ساختیم
و ذوق نمی کردیم
این همه آدم اسیر عشق های یک طرفه اطرافمان نبودند
اشتباهمان اینست
که فرصت نمیدهیم
آدمها به زبان بیایند
تا نگاه مهربان دیدیم
خیال میکنیم عاشقانه است
تا کمی توجه و حمایت دیدیم دلمان به عشقی گرم میشود که توی ذهنمان ساختیم
تا اسمش را صدا کردیم
و در پاسخ "جانم" شنیدیم
دلمان لرزید و
عشق آمد نشست
روی شانه هایمان

اما این برداشت های اشتباه
یکجا راه درست را پیدا میکنند و
دستشان رو میشود
آن وقت اسمشان را میگذارند
" سوء تفاهم "
و هیچ کاری هم از دستت برنمی آید
وقتی کسی اسمش را صدا زد
و جانم شنید
وقتی نگاه هایی که تو تحویل گرفتی
به دیگری سپرد
وقتی فهمیدی
آهنگ عاشقانه ای که برایت فرستاد
برای دیگران هم ارسال شده
وقتی به خودت آمدی
و دست پیش بینی هایت رو شد
تازه آن وقت می نشینی و
کلاف دلخوشی هایت را می شکافی
غصه میخوری و
به حماقت خودت توی آینه میخندی
اما یاد میگیری
تا آدمها با زبان خودشان خیلی چیزهارا نگفته اند
از رفتارهای نامفهوم و اتفاق های پیش پا افتاده ی عادی چیزی که دلت میخواهد
نسازی و
ناراحت یا دلخوش نشوی

لطفأ جوری خیالبافی کنید
که وقتی حقیقت را فهمیدید
تلخی أش
حال زندگیتان را بهم نزند

..

o*o*o*o*o*o*o*o

نازنین عابدین پور

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

بیا باهم روراست باشیم
من کوه و توستاره
اصلاً مابه هم نمیرسیم
این عشق،وِصال نداره

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
لمس لحظه دانیال حیدری

..*~~~~~~~*..

من دلتنگ تو ام اما چه کار میتوانم بکنم؟
وقتی تو نیستی
وقتی نمیدانی تا چه حد تو را میپرستم
وقتی نمیدانی چقدر عاشقت هستم
شاید اصلا مرا هم نشناسی

تقصیر تو نبود
تقصیر این دل بود که عاشق کسی شد که به او نمیرسید
همیشه مقصر دل است
مقصر قلبی است که هنوز به امید این میتپد که برگردی و گوشه چشمی به من کنی

مثل اینکه امشب هم باید در آغوش دلتنگی خود در تنهایی زار بزنم
شاید
خدا زجه هایم را شنید و دلم را به دلت بند کرد

..*~~~~~~~*..